Kinderen van Mampong Weeshuis
Door: Marja
Blijf op de hoogte en volg Marja
25 Februari 2015 | Ghana, Mampong
Ondertussen begin ik de kinderen wat te kennen en krijgen ze daardoor meer betekenis voor mij.
Ik start met de jongste.
Rakia, een meisje wat twee maanden geleden als baby van enkele dagen oud werd gebracht. Moeder in het kraambed overleden. Dit is bij de meeste kinderen de reden dat ze hier zijn. Verdere familie?? Soms kan er niet voor ze gezorgd worden, soms worden ze 'verbannen' als de moeder overlijd.
Rakia is van de meisjes de enige die (nog) geen oorbelletjes inheeft. Ze is tevreden. Ik heb haar nog nooit horen huilen. Zij ligt toch zowat de hele dag in haar plastic 'couveuze'-bedje. De pootjes niet allemaal even lang, maar met een oude doek eronder probleem.opgelost.
Dan Suzai en Hamdai. Een tweeling! De houten bedjes staan langs elkaar. Ook Suzai en Hamdai brengen het grootste gedeelte in hun bedje door. Ledikantjes met brede plankjes en smalle openingen om te voorkomen dat ze er met hun hoofdjes doorkunnen. Ze zijn ongeveer 4maanden. Lijken in niets op elkaar wat uiterlijk betreft. Ze zijn beide wel rustig en geven allebei een big smile als je tegen ze praat of over hun buik 'kriebelt' ;-). Ze zijn zover dat ze zich met wat moeite om kunnen draaien in hun bedje of op het grote matras op de grond. Naar mijn idee zoeken ze elkaar altijd op door een handje of voetje vast te pakken, naar elkaar toe te draaien en soms tegen elkaar wat te brabbelen. Of is het zomaar voor zichzelf brabbelen?? Ik denk het niet. Ze zien er beide altijd rustig, tevreden en voldaan uit ! Ik denk omdat ze nooit alleen zijn.
Daarnaast Denta. Zij heeft mijn hart gestolen. Waarom..?? Ze ziet er broos en tenger uit. Als ik haar terug in haar bedje leg vind ze het fijn als ik nog wat zing of neuri en vallen haar oogjes toe terwijl ze op drie vingertjes wat "tuttert". Denta kruipt vaak in stilte overal naar toe, zich weinig aantrekkend van de rest. Steeds met een beentje /voetje afzettend onder haar buik. Ze moppert even als ze na wat aandacht /knuffelen terug wordt gezet. Doch dapper en stilgenietend vervolgt ze haar eigen weg.
Daarnaast Shazifa. Een meisje ongeveer even oud als Denta. Zo een zeven maanden. Zij is iemand die je makkelijk over het hoofd zou kunnen zien. Ze is een mooi lief en tevreden meisje. Een van de weinige die (nog) geen aandacht vraagt. Ze kruipt zelf overal naar toe. Huilt bijna nooit, en als je haar naam roept komt er n mooie glimlach te voorschijn. Ze vind alles goed...ja natuurlijk wel op tijd eten.
Dan volgt Emanuel. Deze jongen is bijna niet over het hoofd te zien. What a big boy !!Leeftijd...ik denk zo een zes maanden. Hij heeft net het kruipen ontdekt. Nou ja kruipen...het is meer een sluipen. Met zijn buik over de grond, steeds weer een voet afzettend 'schuift' hij de 'wijde wereld' in. Hij lijkt voorbestemd om politie agent te worden of...een of andere big boss :-)!
Hij kreeg afgelopen week wat medicijnen. Was huilerig en zweterig. Na een dag of twee alleen nog verkouden en grote snottebellen. Emanuel help ik af en toe met zijn fles. Vanwege zijn verkoudheid kan hij wat minder goed zelfstandig drinken.
Priscilla...zij is ongeveer 10 tot 12 maanden. Loopt nog niet zelfstandig maar trekt zich overal aan op om te gaan staan.Ze is soms razendsnel en kan redelijk voor zichzelf opkomen. Priscilla heeft zowel achter als voor op haar hoofd een bult staan. Voorop lijkt het wel een grote steenpuist die op springen staat. Ze krijgt hier elke dag medicijnen voor. Als Priscilla uit bed is grijpt ze haar kans. Ze kruipt helemaal op schoot tegen je aan...of als dat niet mogelijk is komt ze tegen je aanhangen. Mijn sierraden, maar ook mijn bril zijn niet veilig voor haar grijpgrage handjes.
Monica. ...Zij is de 'laatste' in de rij van de kleinste. Een mooi guitig snoetje met al n mooi kort krullenkopje. Monica is vaak heel aanwezig. Ze huilt regelmatig om aandacht te krijgen. Geef ze eens ongelijk....!! Lopen zit er nog net niet in.....ze wil wel heel graag, maar zal nog even goed moeten oefenen zijn.
Fidaous, haar bed staat als eerste in de rij aan de andere kant van het vertrek betreft de 'grotere' kinderen. Fidaous is een wat tenger smal meisje. Loopt zelf en houdt net als alle andere van aandacht en wil als het even kan bij je zitten. Net als de rest die nog volgt haalt ze graag 'kwaaijongens- streken' uit.
Doukas..Zij heeft een glimlach die zelfs een grote berg ijs laat smelten. Eén blik naar haar en ze heeft een glimlach van oor tot oor, met van die glanzende pretoogjes. Maar even geen aandacht en het is een heel ander meisje. :-(..!
Misschien heeft het te maken met haar 'handicap'/'onvermogen', om niet te kunnen praten. Misschien is het daarom zo moeilijk voor haar om zich tussen de kinderen van haar leeftijd te handhaven??
Haruna....een jongen die op tijd veel aandacht wil. Huilt snel en is soms moeilijk te troosten. Als de deur open staat neemt hij de benen.
Abena. ..een meisje wat behoorlijk snel is, maar meer nog een uitdagende blik in haar ogen en haar houding heeft. Volgens mij komt ze er wel. Ze is niet snel uit het veld te slaan en staat haar mannetje wel. Een van de weinige die niet gaat huilen als er iets afgepakt wordt.
Oppong is zo een anderhalf. Hij viel.mij vanaf het begin op. Misschien vanwege zijn wat bredere voorhoofd en wat lichtere huidtint en zijn steeds maar weer huilende:'Ik wil bij jou op schoot....geen ruimte voor andere' !
Ook voor hem ....als de deur open staat is de vogel gevlogen. Ja groot gelijk. Even iets anders. Maar net als iedereen blij met een knuffel en aandacht.
Jesse, een klein maar fijn en razendsnel manneke. Hij klimt nogal eens bij zijn buren (links of rechts) in bed. Daar zijn ze net groot genoeg voor. Zijn ogen glimmen van ondeugd, zijn voetjes lopen, ondanks dat er een voetje niet recht staat, razendsnel overal naar....jawel hoor....ook de deur uit als deze maar even openstaat.
Bernice... waarvan ik eerst dacht dat het een jongen was. Niet dus. Haar ogen houden alles in de gaten. 'Schieten' van links naar rechts. Bernice is de eerste die handje klap nadoet en erom kan lachen ;-).
Ze valt mij op vanwege haar houding. Het lijkt wel of ze niet helemaal recht is, of haar borstkast teveel naar voren staat. Bernice is echter even snel en ondeugend als alle anderen. Proberen plastic strikslips op de grond te gooien / mee te nemen...flesjes talkpoeder mee te nemen...en de kleertjes, luiers en lakentjes van de bedden te trekken die klaarliggen.
Daniel....is de laatste in de rij.
Heeft een tenger postuur, een smal gezicht en van die kijkers die zó kunnen gaan huilen, heel kwaad worden en overstuur zijn...maar even zo snel met aandacht en een knuffel heel tevreden tegen je aan komen hangen en alles 'vergeten"!
Soms een heel karwei...maar de glimlach ....en het hunkeren naar aandacht is bijzonder om mee te mogen maken.
Voor jullie ook allemaal maar een mooie lach :-) met wat extra aandacht voor elkaar.
Zonnige groeten, Marja
Ik start met de jongste.
Rakia, een meisje wat twee maanden geleden als baby van enkele dagen oud werd gebracht. Moeder in het kraambed overleden. Dit is bij de meeste kinderen de reden dat ze hier zijn. Verdere familie?? Soms kan er niet voor ze gezorgd worden, soms worden ze 'verbannen' als de moeder overlijd.
Rakia is van de meisjes de enige die (nog) geen oorbelletjes inheeft. Ze is tevreden. Ik heb haar nog nooit horen huilen. Zij ligt toch zowat de hele dag in haar plastic 'couveuze'-bedje. De pootjes niet allemaal even lang, maar met een oude doek eronder probleem.opgelost.
Dan Suzai en Hamdai. Een tweeling! De houten bedjes staan langs elkaar. Ook Suzai en Hamdai brengen het grootste gedeelte in hun bedje door. Ledikantjes met brede plankjes en smalle openingen om te voorkomen dat ze er met hun hoofdjes doorkunnen. Ze zijn ongeveer 4maanden. Lijken in niets op elkaar wat uiterlijk betreft. Ze zijn beide wel rustig en geven allebei een big smile als je tegen ze praat of over hun buik 'kriebelt' ;-). Ze zijn zover dat ze zich met wat moeite om kunnen draaien in hun bedje of op het grote matras op de grond. Naar mijn idee zoeken ze elkaar altijd op door een handje of voetje vast te pakken, naar elkaar toe te draaien en soms tegen elkaar wat te brabbelen. Of is het zomaar voor zichzelf brabbelen?? Ik denk het niet. Ze zien er beide altijd rustig, tevreden en voldaan uit ! Ik denk omdat ze nooit alleen zijn.
Daarnaast Denta. Zij heeft mijn hart gestolen. Waarom..?? Ze ziet er broos en tenger uit. Als ik haar terug in haar bedje leg vind ze het fijn als ik nog wat zing of neuri en vallen haar oogjes toe terwijl ze op drie vingertjes wat "tuttert". Denta kruipt vaak in stilte overal naar toe, zich weinig aantrekkend van de rest. Steeds met een beentje /voetje afzettend onder haar buik. Ze moppert even als ze na wat aandacht /knuffelen terug wordt gezet. Doch dapper en stilgenietend vervolgt ze haar eigen weg.
Daarnaast Shazifa. Een meisje ongeveer even oud als Denta. Zo een zeven maanden. Zij is iemand die je makkelijk over het hoofd zou kunnen zien. Ze is een mooi lief en tevreden meisje. Een van de weinige die (nog) geen aandacht vraagt. Ze kruipt zelf overal naar toe. Huilt bijna nooit, en als je haar naam roept komt er n mooie glimlach te voorschijn. Ze vind alles goed...ja natuurlijk wel op tijd eten.
Dan volgt Emanuel. Deze jongen is bijna niet over het hoofd te zien. What a big boy !!Leeftijd...ik denk zo een zes maanden. Hij heeft net het kruipen ontdekt. Nou ja kruipen...het is meer een sluipen. Met zijn buik over de grond, steeds weer een voet afzettend 'schuift' hij de 'wijde wereld' in. Hij lijkt voorbestemd om politie agent te worden of...een of andere big boss :-)!
Hij kreeg afgelopen week wat medicijnen. Was huilerig en zweterig. Na een dag of twee alleen nog verkouden en grote snottebellen. Emanuel help ik af en toe met zijn fles. Vanwege zijn verkoudheid kan hij wat minder goed zelfstandig drinken.
Priscilla...zij is ongeveer 10 tot 12 maanden. Loopt nog niet zelfstandig maar trekt zich overal aan op om te gaan staan.Ze is soms razendsnel en kan redelijk voor zichzelf opkomen. Priscilla heeft zowel achter als voor op haar hoofd een bult staan. Voorop lijkt het wel een grote steenpuist die op springen staat. Ze krijgt hier elke dag medicijnen voor. Als Priscilla uit bed is grijpt ze haar kans. Ze kruipt helemaal op schoot tegen je aan...of als dat niet mogelijk is komt ze tegen je aanhangen. Mijn sierraden, maar ook mijn bril zijn niet veilig voor haar grijpgrage handjes.
Monica. ...Zij is de 'laatste' in de rij van de kleinste. Een mooi guitig snoetje met al n mooi kort krullenkopje. Monica is vaak heel aanwezig. Ze huilt regelmatig om aandacht te krijgen. Geef ze eens ongelijk....!! Lopen zit er nog net niet in.....ze wil wel heel graag, maar zal nog even goed moeten oefenen zijn.
Fidaous, haar bed staat als eerste in de rij aan de andere kant van het vertrek betreft de 'grotere' kinderen. Fidaous is een wat tenger smal meisje. Loopt zelf en houdt net als alle andere van aandacht en wil als het even kan bij je zitten. Net als de rest die nog volgt haalt ze graag 'kwaaijongens- streken' uit.
Doukas..Zij heeft een glimlach die zelfs een grote berg ijs laat smelten. Eén blik naar haar en ze heeft een glimlach van oor tot oor, met van die glanzende pretoogjes. Maar even geen aandacht en het is een heel ander meisje. :-(..!
Misschien heeft het te maken met haar 'handicap'/'onvermogen', om niet te kunnen praten. Misschien is het daarom zo moeilijk voor haar om zich tussen de kinderen van haar leeftijd te handhaven??
Haruna....een jongen die op tijd veel aandacht wil. Huilt snel en is soms moeilijk te troosten. Als de deur open staat neemt hij de benen.
Abena. ..een meisje wat behoorlijk snel is, maar meer nog een uitdagende blik in haar ogen en haar houding heeft. Volgens mij komt ze er wel. Ze is niet snel uit het veld te slaan en staat haar mannetje wel. Een van de weinige die niet gaat huilen als er iets afgepakt wordt.
Oppong is zo een anderhalf. Hij viel.mij vanaf het begin op. Misschien vanwege zijn wat bredere voorhoofd en wat lichtere huidtint en zijn steeds maar weer huilende:'Ik wil bij jou op schoot....geen ruimte voor andere' !
Ook voor hem ....als de deur open staat is de vogel gevlogen. Ja groot gelijk. Even iets anders. Maar net als iedereen blij met een knuffel en aandacht.
Jesse, een klein maar fijn en razendsnel manneke. Hij klimt nogal eens bij zijn buren (links of rechts) in bed. Daar zijn ze net groot genoeg voor. Zijn ogen glimmen van ondeugd, zijn voetjes lopen, ondanks dat er een voetje niet recht staat, razendsnel overal naar....jawel hoor....ook de deur uit als deze maar even openstaat.
Bernice... waarvan ik eerst dacht dat het een jongen was. Niet dus. Haar ogen houden alles in de gaten. 'Schieten' van links naar rechts. Bernice is de eerste die handje klap nadoet en erom kan lachen ;-).
Ze valt mij op vanwege haar houding. Het lijkt wel of ze niet helemaal recht is, of haar borstkast teveel naar voren staat. Bernice is echter even snel en ondeugend als alle anderen. Proberen plastic strikslips op de grond te gooien / mee te nemen...flesjes talkpoeder mee te nemen...en de kleertjes, luiers en lakentjes van de bedden te trekken die klaarliggen.
Daniel....is de laatste in de rij.
Heeft een tenger postuur, een smal gezicht en van die kijkers die zó kunnen gaan huilen, heel kwaad worden en overstuur zijn...maar even zo snel met aandacht en een knuffel heel tevreden tegen je aan komen hangen en alles 'vergeten"!
Soms een heel karwei...maar de glimlach ....en het hunkeren naar aandacht is bijzonder om mee te mogen maken.
Voor jullie ook allemaal maar een mooie lach :-) met wat extra aandacht voor elkaar.
Zonnige groeten, Marja
-
25 Februari 2015 - 09:55
Agnes:
Hey Marja, wat leuk om te lezen hoe goed je "jouw kinderen" al kent. Heerlijk dat geknuffel en getut met die kleintjes! Ik snap heel goed dat die prachtige bruine ogen je laten smelten, geniet er maar lekker van :D Groetjes Agnes -
25 Februari 2015 - 10:35
Tonnie:
Marja
Wat heb je een mooi verslag gedaan
Volgens mij kom je vaak met je eigen gevoel in de (knoop)
zoals je alles beschrijft zou je er een boek van kunnen schrijven
Marja geef daar nog maar een porsie liefde weg want dat heb jij heel veel
Liefs Tante Tonnie -
25 Februari 2015 - 14:46
Janny:
nou marja als ik dat allemaal lees dan doe je goed werk daar, en je geniet er zelf ook nog van.
Ga zo door en wij wensen je nog een fijne tijd! -
25 Februari 2015 - 15:13
Ingrid Koster:
Hallo Marja,
Je kent me wel niet. Alleen van horen zeggen (ik ben de moeder van Babet). Via de reisverslagen van Babet kom ik ook op jouw reisverslagen terecht. Je kunt dan merken dat er in Ghana zelfs nog een wereld van verschil is. Veel succes met de besteding van het sponsorgeld. En ik wens je nog een hele fijne tijd!
Groetjes Ingrid Koster
-
25 Februari 2015 - 18:43
Joop:
Marja, wat mooi en lief die verslagen dit elftal met reserves. Je leest de hunkering naar aandacht, maar ook de tevredenheid als er even niets is. Bijzonder en heel leuk om te lezen en volgen. Reageren doe ik niet iedere keer, lezen wel. Nog veel plezier en knuffel maar een keer extra van mij! Gr, Joop -
26 Februari 2015 - 00:21
Skandy :
Lieve Marja, wat een mooi verhaal over "jouw" kinderen. Wat zal het afscheid je zwaar vallen. Heb je dat weer.....maar je kan iets voor ze achterlaten en dan weten ze misschien nog altijd dat het van die witte mevrouw uit een ver land is. Mooie tijd verder. Liefs Skandy -
26 Februari 2015 - 10:45
Rob En Evie:
Wauw Marja/ma, het zal wel zwaar worden om straks afscheid te nemen... Maar wat een mooie verhalen om te lezen, en mooi om te zien wat je allemaal voor de kleintjes doet... We zijn super trots :-D Nog even genieten en veel liefde geven... Wat je vast en zeker doet :-D We denken aan je! Groetjes van ons -
26 Februari 2015 - 17:13
Lisette Van De Loo:
Lieve Marja,
dat was heel wat om al die verslagen in een keer te lezen(ik zal ze zeker nog een keer moeten herlezen. Maar dat komt ervan als je er te lang mee wacht! Dus sorry dat ik niet eerder iets heb laten horen.
Maar wat zal jij veel moeten verwerken als je weer thuis komt. Wat indrukwekkend allemaal, er zijn veel mooie maar ook heel veel moeilijke momenten. En ik denk dat die snoetjes heel veel goed maken. Maar wat ontzettend goed dat je dit doet en je hart hebt gevolgd en dit bent gaan doen!
Geniet van je kindjes en lieve vrienden daar, het gaat je goed!
Veel liefs Lisette -
01 Maart 2015 - 09:12
Frans Kluijtmans:
Geen kleintjes meebrengen he. -
02 Maart 2015 - 12:40
Marianne:
Ook een dikke knuffel voor jou lieverd! XXX -
02 Maart 2015 - 13:19
Sophie:
Hey Marja,
Wat ontzettend leuk jouw verhalen over de kinderen.
Ik moet meteen weer terug denken aan de tijd dat ik in de kinderopvang werkte.
Heerlijk die kleine hummeltjes.
Veel plezier nog!
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
