Vervolg Kumasi Childrens Home
Door: Marja
Blijf op de hoogte en volg Marja
16 Februari 2015 | Ghana, Mampong
...ik schrijf in gedeeltes....dit omdat de computer of stroom het soms plots begeeft...weg reisverslag ;-(. Op sommige toetsen moet ik zowat met n hamer slaan omdat ze anders niet werken. Maar doe mijn best.
Babet en ik laten ons voor Het weeshuis afzetten. Hier wonen ook kinderen met een handicap. Babet is bij deze kinderen werkzaam.
Voor de ingang een grote stenen boog, in het blauw geschildert. Hierop; Kumasi Childrens Home.
Daarachter een groot terrein, deels zand, met wat 'gras'.
Een speeltuin waarvan de toestellen zo te zien wel aan vervang toe zijn. Hieromheen de verschillende gebouwen. Onderkomens van de kinderen en van de staf.
Wij, blanke (ze noemen ons Obruni) vallen meteen op. Hey...Obruni.. ze stormen op ons af voor een knuffel of aai over hun bol. Een jongen, Paul, valt me gelijk op. Dit vanwege zijn tumor in het gezicht. Zien doet hij bijna niet vanwege zwellingen ogen, neus, wang..... alles in het gezicht is opgezet...met aan zijn neushangend een grote "snottebel"...ook hij wil graag even n knuffel.
De kleinste kinderen (tot ongeveer anderhalf jaar) komen nooit buiten. Ze slapen en staan in hun bedje..Een raam geeft enigzins wat zonlicht. Een tekening op de muur...en dat is hun kleine wereldje.
We lopen naar een ander gebouw in om vervolgens met de trap (in het donker) naar boven te gaan. Einde van de trap een "traphek". Hierboven verblijven de kinderen in kamers waar geen raam in zit. Dat wil zeggen:Bij geen electriciteit, is het zo goed als donker. Via een andere gang de deur door waar meer licht is. Op het eind van deze een grote kast met speelgoed. Zit wel op slot ??! Babet verteld dat met feestdagen de kinderen hier mee mogen spelen.....!!
Beneden liggen er op een groot zeil/deken met iets van een soort tent eroverheen, drie kinderen (rond 10 en 13) op de grond. Staan lopen is er niet bij. Ik vind het onvoorstelbaar triest, vooral ook omdat er vandaag veel "bezoekers" zijn. Mensen die kleren, eten hebben geschonken aan het weeshuis, en nu dus komen kijken. Het is m.i echt aapjes kijken. Een hele rij loopt langs, als gift krijgen de kinderen n stukje cake toegeworpen...niet wetend wat ermee te doen. Ik draai me om...triest en "blij" dat ik dit niet elke dag hoef te zien. "Struisvogelpolitiek" .....ja.....
De matrassen en electriciteit zijn in slechte staat. Babet heeft al wat contacten opgedaan. Ik besluit om het grootste gedeelte van "mijn" gesponsorde geld daar te gaan besteden. Samen met het geld Babet komen we een heel eind. (Wordt vervolgd)
Lieve groeten allemaal.
Marja
Babet en ik laten ons voor Het weeshuis afzetten. Hier wonen ook kinderen met een handicap. Babet is bij deze kinderen werkzaam.
Voor de ingang een grote stenen boog, in het blauw geschildert. Hierop; Kumasi Childrens Home.
Daarachter een groot terrein, deels zand, met wat 'gras'.
Een speeltuin waarvan de toestellen zo te zien wel aan vervang toe zijn. Hieromheen de verschillende gebouwen. Onderkomens van de kinderen en van de staf.
Wij, blanke (ze noemen ons Obruni) vallen meteen op. Hey...Obruni.. ze stormen op ons af voor een knuffel of aai over hun bol. Een jongen, Paul, valt me gelijk op. Dit vanwege zijn tumor in het gezicht. Zien doet hij bijna niet vanwege zwellingen ogen, neus, wang..... alles in het gezicht is opgezet...met aan zijn neushangend een grote "snottebel"...ook hij wil graag even n knuffel.
De kleinste kinderen (tot ongeveer anderhalf jaar) komen nooit buiten. Ze slapen en staan in hun bedje..Een raam geeft enigzins wat zonlicht. Een tekening op de muur...en dat is hun kleine wereldje.
We lopen naar een ander gebouw in om vervolgens met de trap (in het donker) naar boven te gaan. Einde van de trap een "traphek". Hierboven verblijven de kinderen in kamers waar geen raam in zit. Dat wil zeggen:Bij geen electriciteit, is het zo goed als donker. Via een andere gang de deur door waar meer licht is. Op het eind van deze een grote kast met speelgoed. Zit wel op slot ??! Babet verteld dat met feestdagen de kinderen hier mee mogen spelen.....!!
Beneden liggen er op een groot zeil/deken met iets van een soort tent eroverheen, drie kinderen (rond 10 en 13) op de grond. Staan lopen is er niet bij. Ik vind het onvoorstelbaar triest, vooral ook omdat er vandaag veel "bezoekers" zijn. Mensen die kleren, eten hebben geschonken aan het weeshuis, en nu dus komen kijken. Het is m.i echt aapjes kijken. Een hele rij loopt langs, als gift krijgen de kinderen n stukje cake toegeworpen...niet wetend wat ermee te doen. Ik draai me om...triest en "blij" dat ik dit niet elke dag hoef te zien. "Struisvogelpolitiek" .....ja.....
De matrassen en electriciteit zijn in slechte staat. Babet heeft al wat contacten opgedaan. Ik besluit om het grootste gedeelte van "mijn" gesponsorde geld daar te gaan besteden. Samen met het geld Babet komen we een heel eind. (Wordt vervolgd)
Lieve groeten allemaal.
Marja
-
16 Februari 2015 - 20:49
Lisette:
Pfff...zeker heftig om te mee te maken, ook om te lezen.
Goed plan om hier wat moois "achter" te laten.
Respect voor jou en alle vrijwilligers marja!
Groeten van ons deze keer vanuit Friesland -
16 Februari 2015 - 21:26
Gon Boex:
Tjee Marja, wat triest. Dit klinkt inderdaad als een goed doel. -
18 Februari 2015 - 01:24
Babet Koster:
Ja Marja ik ben super dankbaar dat je mijn project wil helpen en we zullen niet rusten voordat het geld goed is besteed!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
